कविता "बाबा "

'बाबा"

मेरो मन्द मुस्कानमा किन पो मुस्कुराएनौ बाबा 

मलाई  दुख्दा तिमी  किन  सुक्सुकाएनौ  बाबा 

रोएर हेरे हासेर हेरे तिमीलाई फरक परेन कतै 

न आफ्नो न पराई तिम्रो मेरो सम्बन्ध सरेन कतै

 

बोलाउछौ जस्तो  लाग्छ कहिले  ए छोरी भनेर

सपना मात्र रहेछ  नि  बर्थ बसे  दिनहरु  गनेर  

तै पनि तिम्रो माया  पाउने आशा त  मरेन कतै 

न आफ्नो न पराई तिम्रो मेरो सम्बन्ध सरेन कतै

अगाडी बढ्दै थिए प्रगति गरि न  स्याबासी पाए 

तिम्रो बेवास्ता अनि तिरस्कार   हासिहासी खाए 

तर्न खोज्छु  तिम्रो  साथबिना पाईला  तरेन कतै 

न आफ्नो न पराई तिम्रो मेरो सम्बन्ध सरेन कतै

अरुको देख्छु कति साह्रो माया बाबा र छोरीमा 

मन मेरो कटक्क खान्छ मै अभागी संसारभरिमा

देख्न त तिमीनि देख्छौ,तिमीलाई असर गरेन कतै

 न आफ्नो न पराई तिम्रो मेरो सम्बन्ध सरेन कतै

मेरो पिडा सुनाउन चाहन्छु र  तिम्रो सुन्न चाहन्छु

तिम्रा सपना मिसाई मेरा सपना संगै बुन्न चाहन्छु

सोच्छु तिम्रोआशीर्वाद यता नआई कि झरेन कतै 

न आफ्नो न पराई तिम्रो मेरो सम्बन्ध सरेन कतै

गल्ति मैले गरे कि भुल सम्झी माफी दिदा हुन्न र 

आफ्नै छोरी संग टाढा हुदा तिम्रो मन पनि रुन्न र  

हासौला बोलौला अरुसंग रनि यो चिन्ता हरेन कतै 

न आफ्नो न पराई तिम्रो मेरो सम्बन्ध सरेन कतै

 

सर्जक: अनुपा पन्त 

गजल "विलाप"

"विलाप"

थाहा छैन म कहाँ हराईरहेछु

न आफैलाई भेटिरहेछु न कसैलाई समेटिरहेछु

मन्द मुस्कान मुहारमा भित्रभित्रै मुटु रेटिरहेछु

आयौ अचानक र गयौ अचानक

अरे मन मेरो पनि त दुख्यो होला

तर तितो सत्यताबाट आफैलाई लखेटिरहेछु

मन्द मुस्कान मुहारमा भित्रभित्रै मुटु रेटिरहेछु

न आफैलाई भेटिरहेछु न कसैलाई समेटिरहेछु

रमाउने अधिकार मेरा पनि त थिए

म पनि त उस्तै मायालु बन्न सक्थे

देख्छौ भने हेर चोटैचोट्को चितामा लेटिरहेछु

मन्द मुस्कान मुहारमा भित्रभित्रै मुटु रेटिरहेछु

न आफैलाई भेटिरहेछु न कसैलाई समेटिरहेछु

स्वीकार्य छैन मलाई तिम्रो सामित्यता

न तिम्रो दुरि मन्जुर छ

त्यसैले आजकल तिम्रो न्यास्रो सपनीमै मेटिरहेछु

मन्द मुस्कान मुहारमा भित्रभित्रै मुटु रेटिरहेछु

न आफैलाई भेटिरहेछु न कसैलाई समेटिरहेछु

ठिकै छ गलत मै भए

सहि त तिमी नै बन्नुपर्छ

हो जित तिमी म आफुलाई हारमै घचेटिरहेछु

मन्द मुस्कान मुहारमा भित्रभित्रै मुटु रेटिरहेछु

न आफैलाई भेटिरहेछु न कसैलाई समेटिरहेछु

सर्जक: अनुपा पन्त

कविता "आमा"

"आमा"

अचम्म लाग्छ मलाई सधै मुस्कुराउछौ कसरी

यति सजिलै पिडालाई ताल्चा लाउछौ कसरी

जान्नु छ आमा मलाई पनि काम आउला कतै

भनन यस्तो सहन सक्ने शक्ति पाउछौ कसरी

एक मुठ्ठी खाएर पुग्यो भन्ने बानी गएन तिम्रो

मेरा अनि सबका दुखमा एकलौटी चैन तिम्रो

भगवानले नि के हेर्छ्न खै बुझ्न सकिन मैले

यति दुख अंगाल्दा नि क्यै सुख भएन तिम्रो

तिम्रा औलाको निशान कोदालो र कुट्टाभरी

ती अनेकन घाउहरु तिम्रा हात र खुट्टाभरी

म देखेर पनि नदेखे झै कसरी गरौ र आमा

पसिना र परिश्रमको दाग लुगाका बुट्टाभरी

सन्तानको हासो किन यति प्यारो तिम्रोलागि

सुख सयल मेरो अनि पानी पधेरो तिम्रोलागि

यो कसले कहा भन्यो र आमा तिमीलाई ??

उज्यालो हामीलाई अनि अँध्यारो तिम्रोलागि

यस्तो लाग्छ तिम्रो खुशी सारा म खोज्न सकु

दुख पर्दा तिमीलाई म के भो भनी सोध्न सकु

काबिल यति बनौ यो जुनि तिम्रो सन्तान भएर

सयौ जुनि तिमीलाई नै मेरी आमा रोज्न सकु

सर्जक: अनुपा पन्त

कविता "जुन मेरो साथी"

"जुन🌙 मेरो साथी"

अधेरी रात  चकमन्न शहर, मात्र  तिमी अनि म

न त् छन  चिप्ले पात्रहरु  , न देखावटी रमझम 

तिमी मलाई  हेर्नु अनि  सदा झैँ म पनि हेरुला 

तिमी जुनले लाएको गुण सायदै बिर्सन सकुला 

तिमीलाई जस्तै उस्तै मलाई पनि मनपर्ने अध्यारो 

त्यसैले त्  तिमीलाई म  ,अनि मलाइ तिमी  प्यारो 

बलेकिछु अधेरिमा तिमी संगै हुदै म सेती  बकुला

तिमी जुनले लाएको गुण सायदै म बिर्सन सकुला

हेर आखा मेरा चिम्लिन मान्दैनन तिम्रो उजेलिमा 

दुखेर मनको घाउ बग्छन आसु मनको बलेसीमा 

फेरी पनि पुछ्दै आसु देखाउछौ सपना ठूलाठूला

तिमी जुनले लाएको गुण सायदै म बिर्सन सकुला

तिमी संगै त बाडछु मैले ,मेरा सुख दुःखका कुरा  

कहिलेत लाग्छ म बिरामी अनि तिम  मेरो कुरुवा

झर्को नमानी सुनिदिन्छौ र त्  सुनाउछु हर कुरा  

तिमी जुनले लाएको गुण सायदै म बिर्सन सकुला

तिमी मा भएको दाग झैँ  मनको दाग देखिने भए

भाग्य राम्रो लेख्थे होल्ला आसुले पनि लेखिने भए 

भैगो छोड जेजस्तो भए पनि बन्दिन म पानीमरुवा 

तिमी जुनले लाएको गुण  सायदै म बिर्सन सकुला

खुशी नै छु जीवनमा तिमी त् छौ नि मेरो एक मित्र

चिन्ता नलिनु धेरै हास्ने नै छु म  गले पनि भित्रभित्र 

दिनहु थोरैथोरै उज्यालो यो जीवनमा पनि भरुला 

तिमी जुनले लाएको गुण सायदै म बिर्सन सकुला

सर्जक: अनुपा पन्त